Klejnot nocy sypie srebro po ulicach
Dech zapiera prozaikom i poetom
I od wieków dla każdego śmiertelnika
Książę księżyc z dworem gwiazd najjaśniej świecą
 

Rządzi grafitowoczarnym swym sklepieniem
Od szarzyzny zmierzchu aż po światła świtu
Dla nokturnów i serenad jest natchnieniem
Drogowskazem bywa też somnambulików
 

Na odbicie swoje lubi zerknąć w stawie
I zagląda do nieoświetlonych domów
Nieuchronny jednak zawsze jest poranek
Gdy gwałtownie go detronizuje kogut
 

Tu księżyca wielki dramat się zaczyna
Musi zniknąć kiedy minie jego pora
Bo choć piękny jest,
Lecz przy tym
Świeci światłem wszak — odbitym
I bez słońca jego żywot meteora...